حسین رضوی‌فرد
در قرن بیستم با انواع نامگذاری‌ها در حوزه نقاشی مواجهیم. فوویسم، اکسپرسیونیسم، کوبیسم، فوتوریسم، دادائیسم، سورئالیسم، اُپ آرت، آبستره، نئورئالیسم، اکسپرسیونیسم انتزاعی، هنر پاپ، پست مُدرنیسم و سبک‌ها و زیرسبک‌های دیگر. آنچه باعث میشود غالب آثار این سبک‌ها را هنری قلمداد کنیم، جهان‌بینی و نگاهی جدید به دنیای پیرامون است که این آثار به دنیا عرضه داشته‌اند. هنرمندان و صاحب نظران حتی در جاهایی به صرف اینکه در اثری یک ایده یا تکنیک برای اولین بار اجرا شود آن را اثری هنری قلمداد می‌کنند. یکی از دلایل ازدحام سبک‌ها در قرن بیستم تحولات سریع تکنولوژی و جنگ‌های جهانی اول و دوم و تبعات ناشی از این تحولات است. انسان در این دوره با ساحت‌های جدیدی از وجود خود آشنا میشود و هنرمند متأثر از این فضا سعی می‌کند تأثیر خود را بر محیط اطرافش بگذارد. هنرهای تجسمی در قرن بیست و یکم به یک نظام رسیده‌اند و شتاب خلاقانه پیشین به کندی گراییده است. آثار خلاقانه را می‌توان آثاری تصور نمود که از مرز تکرار عبور می‌کنند و ضمن استفاده از ظرفیت‌های پیشین، چیزی بر آنها می‌افزایند.
موزیکالیگرافی عنوان نمایشگاه خوشنویسی‌ها یا نقاشیهای
مدرن بهمن پناهی است که در آنها از عناصر بصری خوشنویسی و رنگ با الهام از موسیقی
ایرانی بهره گرفته شده است. سؤال اینجاست که اگر فرض را بر این بگذاریم که خالق
این آثار، چنین عنوانی را برای نمایشگاه خود انتخاب نمی‌کرد و قرار بود آثار ایشان
را ارزیابی کنیم؛ موسیقی در کجای آثار ایشان قابل مشاهده بود؟ سؤال دیگر اینکه آیا
اگر بپذیریم خوشنویسی جنبه‌ها و جلوه‌هایی موسیقایی دارد، آثار موفق خوشنویسی
استادان قدیم و معاصر، جلوه‌هایی از هنر موزیکالیگرافی‌اند و اگر اینچنین است پس
آثار این نمایشگاه چه برتری و رجحانی نسبت به آثار خوشنویسی سنتی و در اینجا با
آثار موسوم به نقاشی مدرن یا نقاشیخط دیگر خوشنویسان دارند؟
نگاهی به نمایشگاه موزیکالیگرافی بهمن پناهی
آثار ,خوشنویسی ,نمایشگاه ,سبک‌ها ,قرن ,مدرن ,در قرن ,از این ,بهمن پناهی ,آثار این ,است که